Διαβάζοντας στον "Επενδυτή" το σχετικό άρθρο με τους πίνακες των σχολείων -δημοτικών, γυμνασίων, λυκείων- που καταργούνται ή συγχωνεύονται, σκεφτόμουν "μα...καλά τόσο σωστό από παιδαγωγική άποψη είναι το μέτρο, που τόσα χρόνια δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει...; τόσο μεγάλα ποσά θα εξοικονομηθούν από αυτό... ; τόσο πολύ επιβαρύνουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί τον κρατικό προϋπολογισμό...;"
Πέρα από την παιδαγωγική διάσταση του θέματος, η οποία προφανώς και δε λαμβάνεται υπόψη στο πλαίσιο της σφιχτής οικονομικής πολιτικής, νομίζω ότι όλοι μας "θα βάζαμε λίγο νερό στο κρασί μας" αν αντιλαμβανόμασταν ότι οι όποιες θυσίες γίνονται θα οδηγούσαν στην διέξοδο της χώρας προς τη σωτηρία. Όταν όμως ακούω για την παραγγελία των 4 υποβρυχίων το 2000, αξίας 2 δις με τις μίζες να φτάνουν τα 90 εκατ. ευρώ, για την παραγγελία άλλων 2 υποβρυχίων, αξίας 1 δις το 2010, για το χάρισμα του χρέους των 95 εκατ. ευρώ του Μεγάρου Μουσικής με το "πέρασμά του" στο δημόσιο χρέος, δηλ. στις πλάτες των φορολογουμένων, για τις μίζες που δόθηκαν στο παρελθόν για προμήθειες του ΟΣΕ, για...για... ε, τότε σκέφτομαι "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ"
Ένας λαός φτάνει στον πάτο όταν χάνει την παιδεία του, και αυτή την παιδεία θέλουν να την καταστρέψουν. Αν βλέπαμε μία μετρημένη και συνετή διαχείριση του χρήματος, τότε ίσως να συναινούσαμε σε κάποιες, αν κ αντιπαιδαγωγικές, συνενώσεις, σε μείωση του εισοδήματος κ γενικά σε θυσίες που χρειάζονται να γίνουν για ένα χρονικό διάστημα, μέχρι να βγει η χώρα απο την κρίση. Όταν όμως βλέπουμε μία συνεχή διασπάθιση κια κατάχρηση, τότε ούτε ο κλάδος των εκπαιδευτικών, ούτε η κοινωνία πρόκειται να δεχθούν αυτά τα μέτρα.
Αλλά, τελικά, εμείς δεν ψηφίζουμε αυτούς τους πολιτικούς; Ε, ας τους λουστούμε τότε!
